วิรวะ, วิราวะ หมายถึง [วิระ] น. การร้อง, การเปล่งเสียง, การตะโกน; เสียงเกรียวกราว,เสียงเรียกร้อง. (ป., ส.).
น. พลับพลึง, วิรงรอง ก็ว่า. (ช.).
ว. ปราศจากธุลี, ไม่มีมลทิน, บริสุทธิ์, สะอาด. (ป., ส.).
(แบบ) ว. ต่างประเทศ. (ป. วิรชฺช).
[รัด] ก. งดเว้น, เลิก. น. การงดเว้น, การเลิก, เช่น มังสวิรัติสุราวิรัติ. (ป., ส. วิรติ).
น. ความปราศจากราคะ, ความหน่าย, ความไม่ไยดี; พระนิพพาน.(ป., ส.).
ว. งาม.
น. ความเพียร, ความบากบั่น; ความกล้า.